تعیین اولویت تسهیلات عابرپیاده بر افزایش پیاده روی با استفاده از مدل های انتخاب گسسته

با گسترش روزافزون استفاده از وسایل حمل ونقل موتوری در جوامع امروزی، مشکلات ترافیکی در شبکه معابر شهرهای بزرگ جهان، بخصوص در کشورهای در حال توسعه، نیز بیش ازپیش افزایش یافته است. حجم بیش از حد وسایل نقلیه و عدم تطابق آن با ظرفیت خیابان های شهری، یکی از علل ایجاد راهبندان ها و تشکیل صف های طولانی، افزایش زمان تأخیر و کاهش سطح سرویس در ساعات اوج ترافیکی، در بسیاری از شهرهای کشور می باشد. پیاده روی، به عنوان یک مد حمل ونقلی برای سفرهای کوتاه، در صورت استقبال از طرف افراد، می تواند به عنوان یک راهکار مناسب برای کاهش این مشکلات باشد، چراکه، علاوه بر یک شیوه سفر، به عنوان یک فعالیت فیزیکی مناسب و فرح بخش می تواند علاوه بر رفع مشکلات ترافیکی شهرها، بر سلامت جامعه نیز بیفزاید. با این وجود، استقبال از پیاده روی به علت عدم وجود تسهیلات مناسب، ایمنی کافی و علل مشابه، مورد توجه افراد جامعه قرار نمی گیرد. در این تحقیق، معرفی و اولویت بندی تسهیلات عابر پیاده ای که منجر به افزایش تمایل افراد به ترجیح استفاده از پیاده روی بر سایر مدهای حمل ونقلی بیانجامد، مد نظر قرار می گیرد. در این مطالعه، پس از بررسی تحقیقات پیشین در این زمینه، به بررسی تسهیلات رایج عابرپیاده در سطح جهان پرداخته می شود، سپس از میان آن ها تسهیلات مشخصی که در بسیاری از شهرهای کشور وجود دارد انتخاب شده و با استفاده از پرسشنامه بیان ترجیهات و مدل انتخاب گسسته لاجیت، اولویت بندی می گردند و در ادامه برای تعیین تأثیر هریک از تسهیلات موثر، تحلیل حساسیت بر روی نتایج مدل انجام می گیرد. نتایج این تحقیق نشان می دهد که متغیرهایی چون، تمیزی محیط پیاده رو، پیوستگی و تداوم مسیر و کیفیت سطح مسیر پیاده روی، بیشترین تأثیر را برانتخاب پیاده روی افراد داشته و در صورت تأمین تسهیلات مناسب پیاده روی، احتمال انتخاب پیاده روی به جای سایر شیوه های سفر، میزان قابل ملاحظه ای افزایش می یابد.